Je ergens 100% voor inzetten. Voor jezelf. Voor een ander. Maar toch steeds angst blijft houden. Wat als.
Vanaf mijn geboorte af aan heb ik te maken gehad met tig specialisten, behandelingen, medicatie, artsen, ziekenhuizen. En in mijn puberteit met diverse diëtisten, sporten, behandelaren en diëten tot niet eten..
Continu kreeg ik bevestiging dat mijn lichaam niet goed genoeg was. Dat ik niet goed genoeg was. Dat ik het niet goed deed, want viel niks af. Groeide meer. Werd steeds vermoeider. Kreeg ik meer klachten en nam mijn spierkracht af.
Jarenlang van het kastje naar de muur gestuurd met in mijn dossier; bijzonder geval. Apart geval. Zit tussen de oren. Familie met psychische achtergrond.. Mijn gevoel zei altijd dat er meer aan de hand moest zijn dan mij verteld werd en ik wel degelijk gezonder zou kunnen worden.
Tot eind 2010. Ik kreeg mijn vierde diagnose Lipoedeem waarmee het wel duidelijk werd waarom ik nooit echt afviel, me slechter voelde en ik juist groeide. Maar met een levensverwachting op je 24e dat je binnen vijf jaar in een rolstoel zou zitten. Beter geen mama worden. Steunkousen tot liezen en armen. Medicatie, behandelingen en geen 1 kilo kunnen afvallen. Was de strijd op.
Echter in diezelfde maand leerde ik, in notabele Frankrijk, een PHP trainer kennen en vanaf daar begon ik met mijn laatste toen nog onzichtbare strohalm waarbij ik in aanraking kwam met hormonen, echte voeding en krachttraining. Er werd naar mij gekeken. Naar mij als totaal persoon. Van buiten én binnen.
Acht april 2016 kreeg ik een kijk operatie. 1 waar ik al maanden mentaal heel erg tegenop keek. Ik had alle klachten van endometriose die ontstonden door Personal Training en onze grote wens op een tweede kindje bleef ook uit.
Ik was ontzettend bang. Bang dat ik toch weer een bevestiging kreeg van falen. Niet goed zijn. Weer een foute weg was ingeslagen terwijl ik nu een voorbeeld rol heb aangenomen. Andere mensen hoop en inspiratie geef. Was dit alles voor niks? En hoe zou ik na die operatie wakker worden als ik een vijfde heftige stempel heb. Kan ik dat aan?
En dan kwam het moment. Huilend ging ik in slaap. Zodra ik wakker werd kwam de arts bij me en waren mijn dochter en partner bij me. Eerste wat ze zei ‘ je bent normaal. Alles ziet er normaal uit.’ En zoals toen doe ik het nu ook. Tranen van ongeloof. Dit had ik nog nooit gehoord voor zoiets groots.
Die pijnen kwamen door overttraining. Hier was mijn lichaam nog niet aan toe omdat het al veel ongezonde stress bevatte.
Begin 2017 weer een echo gehad voor de eierstokken en weer ziet alles er goed uit. En werkt alles zoals het zou moeten. Nog vind ik dit lastig een plekje te geven. Om echt te kunnen juichen. Maar van binnen doe ik het. Zo’n prachtige bevestiging is het mooiste wat je jezelf kan geven!
Eindelijk heb ik iets wat echt voor mij werkt en ik ook weer anderen mee kan helpen. Dat je altijd naar je gevoel moet luisteren. Leren ernaar te luisteren en je lichaam datgene mag geven wat het echt nodig heeft. Dat je iemand nodig hebt die puur naar jou kijkt en jou helpt de puzzelstukjes weer op zijn plaats te drukken. Het kan zo simpel maar wordt het ons zo moeilijk gemaakt waardoor we de weg kwijt zijn.
Het gaf mij nieuwe moed en nieuwe inzichten. Nog meer drive dat wat ik doe ook echt goed is. Dat ik hier door mee mag gaan. Ik wel goed ben en mij meer mag laten zien. Maar ook meer echte rust mag nemen.
En ja dat is lastig, maar niet onmogelijk. Je lichaam blijft signalen afgeven. Hoe eerder je er naar luistert. Hoe beter je je gaat voelen. Ik help je graag!
